.......

2

هوا خیلی سرد بود.

سرد سرد      و چه تلخ وغم انگیز آن طلوعی که تو را خبر از دست دادن عزیزی دادند.

و چه بود؟؟؟       چه بود که اینگونه خواب وخوراک و آرام وقرارت را گرفت؟

داغ......

غم......

فقدان ومصیبت از دست دادن همه ی زندگیت،

وچه مظلومانه تو را در هم شکست.۴سال است که غم ها وشادیهایمان را با هم سهیم می شویم.همیشه دردهایمان مشترک می شد       همیشه        و این بار چگونه تاب بیاورم و غمت را ببینم ؟ چگونه ببینم که در عزای سایه ی سرت ذره ذره آب می شوی؟و این بار چگونه آرامت کنم ؟چگونه آرام می شوی؟ اصلا می شود آرام شد؟

وتو چگونه تاب می آوری؟

چه سخت است این بار تورا که همیشه چون کوه محکم بودی این گونه می بینم..............  دوست همیشگی ام

واز آن سخت تر این که پسر بچه ی ۱۳ساله ای را می بینم که حالا دیگر خودش را مرد خانه می بیند وعجیب اشکهایش را پنهان می کند تا مرد خواهرومادرش باشد.

خدایا با تمام وجود از درگاهت می خواهم صبری عطا کنی تا بشود بر این زخم تازه مرهم نهاد.

خدایا شکر           

غم

غم آمده غم آمده انگشت بردر می زند                    

                                                                 هرضربه ی انگشت او برجانم آذر می زند

ای دل بکش یا کشته شو،غم را در اینجا ره مده   

                                                               گر غم در اینجا پانهد آتش به جان در می زند

ای بی وفا رسم وفا از غم نیاموزی چرا؟         

                                                              غم با همه بیگانگی هر شب به من سر می زند

دل لطف وقهرت را بتا جون تاج بر سر می نهد   

                                                               این بیقراری های تو بر جانم آتش می زند

غزلی از شهریار

 

باز امشب اي ستاره تابان نيامدي

باز اي سپيده شب هجران نيامدي

شمعم شکفته بود که خندد به روي تو

افسوس اي شکوفه خندان نيامدي

زنداني تو بودم و مهتاب من چرا

باز امشب از دريچه زندان نيامدي

با ما سر چه داشتي اي تيره شب که باز

چون سرگذشت عشق به پايان نيامدي

شعر من از زبان تو خوش صيد دل کند

افسوس اي غزال غزل خوان نيامدي

گفتم به خوان عشق شدم ميزبان ماه

نامهربان من تو که مهمان نيامدي

خوان شکر به خون جگر دست مي دهد

مهمان من چرا به سر خوان نيامدي

نشناختي فغان دل رهگذر که دوش

اي ماه قصر بر لب ايوان نيامدي

گيتي متاع چون منش آيد گران به دست

اما تو هم به دست من ارزان نيامدي

صبرم نديده اي که چه زورق شکسته ايست

اي تخته ام سپرده به طوفان نيامدي

در طبع شهريار خزان شد بهار عشق

زيرا تو خرمن گل و ريحان نيامدي